Voor het eerst naar het circus

Column van Femke

Ze is een jaar of zes als ze vol verwachting de donkere hal binnenloopt. Wat zijn er veel mensen! Ze knijpt even in papa’s hand terwijl de geur van popcorn haar neus vult. Vrolijk verlichte kraampjes lichten op in het donker. Vol opwinding volgt ze haar ouders naar de stoelen.

Als ze op de tribune zit, veilig tussen papa en mama in, ziet ze honderden lichtjes waar mensen mee zwaaien. Mama vraagt of ze er ook een wil. Ze knikt ja. De man in de kraam vraagt welke kleur ze wil. Ze kiest een groene, met een hartje.

Bang voor verandering

Column van Christiaan

Waarom is de circuswereld zo bang om eens wat te veranderen? Wilde dieren horen niet thuis in het circus. Vroeger was dit een mening, nu is het een stelling die wetenschappelijk onderbouwd kan worden. Tijd voor actie dus.

Het circus is niet altijd zo conservatief geweest. In de Middeleeuwen (niet voor niets ‘donkere eeuwen’ genoemd) vertoonde het circus lilliputters, vrouwen met baarden en mensen zonder armen en benen. Het publiek mocht hen hartelijk uitlachen. “Hahaha, wat een gekke mensen zeg, hahaha, gelukkig zijn wij normaal.”